Het leek me goed om Psalm 1 meteen te beginnen met klanken die typisch zijn voor veel oude orgels in Groningen: de tongwerken.

In psalm 3 treffen we als hoofdthema aan dat God trouw is en de gelovige beschermt.

Psalm 4 heeft zich nooit in een grote bekendheid mogen verheugen, alhoewel tekst en melodie schitterend zijn. 

Om het in Marten Toonder taal te zeggen: “De oplettende luisteraartjes zullen gemerkt hebben dat ik dol ben op tongwerken.”

Iedereen die ‘Erbarm dich mein, o Herre Gott’ van Bach kent, zal weten waar de vorm vandaan komt waarin ik Psalm 6 heb gegoten.

Psalm 7 behoort niet tot de bekende melodieën uit het Geneefse Psalter. Dat zal vooral te maken hebben met de tekst, die deels als een 'wraakpsalm' te kenschetsen is.

In de eerste variatie van Psalm 8 krijgt de Vox Humana een hoofdrol. Er klinkt niet alleen een solopartij boven een rustig voortschrijdende bas

De onzichtbare God. Hoe kan het dat brutalen de halve, of -zo lijkt het soms- de hele wereld hebben? Deze klacht klinkt op uit deze aangrijpende psalm.

Woorden uit psalm 16 als ‘schuilen’ en ‘vertrouwen’ krijgen vleugels door de prachtige melodie, die bijna rechtstreeks uit de Gregoriaanse traditie lijkt te komen.

Psalm 17 heeft een prachtige Phrygische melodie, die heel goed past bij het gebedskarakter van de Psalm, net als Psalm 63, die dezelfde melodie heeft.

Psalm 18 is hier allereerst opgezet als een trio, waarbij met name de fraaie fluiten van het Schnitger-orgel te horen zijn.

Psalm 25 begint als een delicaat trio, waarbij de harmonie soms milde dissonanten laat horen. Ook het ritme is spannend: achtste noten klinken tegen triolen.

De melodie van Psalm 27 is sterk modaal gekleurd. Het gaat hier om de kerktoonsoort die Mixolydisch genoemd wordt.

Eerst horen we een zetting van deze Psalm in donkere kleuren. Geen wonder: de Psalmdichter ervaart een zwijgende, verborgen God en zegt zelfs ‘ ik word een dode met de doden’.

Een feestelijk preludium: welzalig de mens wiens zonde vergeven is. Een indrukwekkend tertsplenum met meteen de lage C (met de Bazuin met volle lengte) in het Pedaal zet de toon.

De Psalm kenmerkt zich door veel dalende lijnen, die ik op allerlei manieren ritmisch en harmonisch tegen elkaar afzet.

Het stralende plenum van het Lopster orgel, samen met de betoverende akoestiek van de kerk, vormen een welhaast magische eenheid.

Deze overbekende en geliefde Psalmmelodie kun je op allerlei manieren benaderen, de Psalmtekst geeft daar ook alle aanleiding toe.

Het fraaie orgel van Loppersum heeft enkele zeer karakteristieke tongwerken. Ik besloot om deze typische klanken leidend te maken in de 3 verzen

Een preludium met een duidelijke knipoog naar de held van iedere organist: Johann Sebastian Bach. 

De melodie van deze prachtige (hypo-) Dorische Psalm wordt geïntroduceerd door de combinatie saxofoon en orgel.

We hebben hier te maken met een bekende Psalm die overloopt van vreugde. Een sprankelende plenumklank ligt dan voor de hand.

Psalm 82: een bekende melodie, maar een wat minder bekende tekst. God ontbiedt de machten van de aarde om verantwoording af te leggen van hun daden.

Ondanks dat de slotverzen helemaal niet zo vrolijk zijn, staat deze psalm vooral bekend als de ultieme feestelijke lofzang. 

Oude orgels met een goede klank kunnen vaak heel veel muziek aan. Vandaar dat ik met Psalm 92 het orgel van Loppersum eens op een iets andere manier laat horen.

Psalm 95: In de Noord-Duitse steden Hamburg en Lübeck was het ten tijde van Scheidemann, Reincken en Buxtehude een soort topsport geworden: de koraalfantasie.

Psalm 100: een uitbundige lofzang, waarbij de zinsnede 'treed statig binnen door de poort' de hoofdgedachte van de improvisatie vormt.

Psalm 103 heeft een zonnige melodie en ook de tekst is voor het overgrote deel troostrijk en vol van energie. Vandaar dat de eerste orgelvariatie een 'zonnige' klank laat horen

Psalm 104: een lied dat spreekt over de grootheid en schoonheid van de schepping. Het uitspansel, de machtige zee, de bergen en het dierenrijk: alles komt aan bod in deze Psalm.

Spannende harmonieën monden uiteindelijk uit in een groot crescendo, waarbij tot slot eenmaal de hele Psalmmelodie triomfantelijk te horen is.

Psalm 140: Als bijzonder element hoort u een voorbeeld van de aloude 'alternatim-praktijk': orgelimprovisaties worden afgewisseld door blokfluitvariaties op psalm 140.

We horen hier het tertsplenum van het orgel, waarbij vooral de tongwerken en de Sesquialter de klankkleur bepalen.

Psalm 148: Met de naam van Bach er in verstopt is het Halleluja niet van de lucht in deze lofpsalm.

Het begin van deze psalmbewerking zal iedere organist waarschijnlijk bekend in de oren klinken: ik heb een vorm genomen...